Medeoprichter en directeur van Stichting Doggerland, Emilie Reuchlin, heeft de prijs gewonnen voor haar baanbrekende inspanningen om de Doggersbank in de Noordzee te herstellen en de wettelijke bescherming van de kwetsbare ecosystemen te versterken.
Emilie was pas 6 jaar oud toen een bezoek aan Pieterburen haar levenspad veranderde. Geconfronteerd met een zeehonden huiler, deed het schoolmeisje een stille, vurige belofte: ze zou haar leven wijden aan de bescherming van de dieren in de zee.
Die belofte bracht haar van jeugdig activisme naar de frontlinie van de mariene natuurbescherming.
Op haar 9e had Emilie een krantenwijk, en al haar verdiensten gingen naar natuurorganisaties die zeedieren beschermden. Gedreven door een diep rechtvaardigheidsgevoel studeerde ze politicologie om te begrijpen wie macht heeft en hoe beslissingen over de zee tot stand komen. Daarna behaalde ze diploma’s in milieuwetenschappen en mariene biologie. Haar interdisciplinaire achtergrond voedt al bijna twintig jaar haar inzet voor de Noordzee.
Sinds 2022 leidt Emilie samen Stichting Doggerland, die zij oprichtte met milieujurist Thomas Rammelt. Hun doel is het herstellen van natuur en biodiversiteit in de Noordzee, met name op de Doggersbank, een voedselrijke ondiepe zandbank die zij “het ecologische hart van de Noordzee” noemt. Dit essentiële leefgebied en kraamkamer ligt in het centrum van een van de meest geïndustrialiseerde en overbeviste zeegebieden van Europa.
Als erkenning voor haar inzet voor de Noordzee werd Emilie geselecteerd als winnaar van Stanford University’s hoogste milieuprijs, de Bright Award for Environmental Sustainability 2025. De jaarlijkse prijs werd ingesteld dankzij een schenking van Stanford Law School-alumnus en levenslange natuurbeschermer Raymond E. Bright, die in 2011 overleed. De winnaar wordt elk jaar gekozen uit een van tien wisselende regio’s wereldwijd, op aanbeveling van regionale adviseurs en een nominatiecommissie van Stanford-rechtenstudenten en docenten, waaronder Barton H. Thompson, Jr., de Robert E. Paradise Professor in Natural Resources Law, senior fellow bij het Woods Institute for the Environment en hoogleraar aan de Doerr School of Sustainability.
Emilie ontvangt de prijs tijdens een ceremonie op 8 oktober aan Stanford Law School, waar zij samen met een panel van Stanford-experts in gesprek zal gaan over de toekomst van oceaanbescherming.
“Emilie belichaamt precies het soort gedurfde, veelzijdige denkwijze waarvoor de Bright Award is opgericht,” zei George Triantis, de Richard E. Lang Professor of Law en decaan van Stanford Law School. “Ze combineert juridische actie, wetenschappelijke expertise en een diep engagement om de natuur een stem te geven. We zijn verheugd haar de Bright Award toe te kennen als erkenning voor haar inzet om de kwetsbare ecosystemen van de Noordzee te beschermen en te herstellen en te pleiten voor betekenisvolle, afdwingbare natuurbescherming.”
Herstel, verzet en vertegenwoordiging
Voor Emilie betekent het opnieuw vormgeven van de relatie tussen mens en natuur meer dan alleen behouden wat er nog is – het gaat ook om actief herstellen wat verloren is gegaan, overheden verantwoordelijk houden voor hun eigen wetten, en ervoor zorgen dat de “stemmen van ecosystemen” meewegen in besluiten die hun toekomst bepalen.
Hoewel de Nederlandse, Duitse en Britse overheden sinds 2007 hun delen van de Doggersbank als beschermd natuurgebied hebben aangewezen, zijn de maatregelen volgens Emilie zwak. Sleepnetvisserij, olie- en gasboringen, scheepvaart, kabelaanleg en andere industriële activiteiten zijn vrijwel ongestoord doorgegaan. “De Noordzee wordt behandeld als industrieel wingewest. We zouden bescherming hebben, maar in werkelijkheid vechten we al jaren om het absolute minimum af te dwingen.”
Stichting Doggerland heeft de afgelopen jaren met succes plannen tegengehouden voor de bouw van een enorm offshore-energieplatform op de Doggersbank en samen met Britse natuurorganisaties bijgedragen aan het beëindigen van sleepnetvisserij door het Verenigd Koninkrijk. Via de bewaak de rode lijn-strategie dringt de stichting er bij de Nederlandse overheid op aan de beschermingsmaatregelen strikter af te dwingen. Zij heeft rechtszaken aangespannen waarin de sluiting van het gehele Nederlandse deel van de Doggersbank voor sleepnetvisserij en andere industriële activiteiten wordt geëist. Dit najaar dient een belangrijke zaak tegen het beheerplan voor de beschermde mariene gebieden van de overheid – plannen die volgens Emilie wetenschappelijk bewijs negeren en schade blijven toestaan binnen zogenaamd beschermde zones.
Maar alleen rechtszaken zijn niet genoeg, voegde ze eraan toe. “We willen niet alleen schade beperken. We moeten het potentieel van de natuur ontketenen.”
Daar komt rewilding om de hoek kijken. Doggerland leidt een van Europa’s meest ambitieuze mariene herstelprojecten, met de heropbouw van belangrijke habitats zoals paardenmosselriffen en de inrichting van stiltegebieden waar het zeeleven kan floreren. Emilie hielp ook bij het pionieren van herstel van oesterbanken op zee – een uniek project dat draaide om het ontwikkelen van protocollen, verkrijgen van vergunningen, duurzaam inkopen van oesters, ontwerpen en printen van kunstmatige rifstructuren, en coördinatie met vissers, overheidsfunctionarissen en samenstellen van een natuurherstelteam.
“Ik bescherm wat ik liefheb,” zei Emilie. “Helaas zijn velen het contact met de natuur verloren. Maar we kunnen onze relatie met het leven om ons heen herstellen, respect tonen en beter doen. Daarom hoop ik dat ons werk bijdraagt aan het terugbrengen van zeeleven en het herstellen van onze band met het leven in de zee.”
De Noordzee een stem geven
Het derde speerpunt van Doggerland is misschien wel het meest ambitieus: ervoor zorgen dat ecosystemen zelf vertegenwoordigd zijn in beleid en bestuur. Emilie onderzoekt hoe de rechten en belangen van zeeleven kunnen worden opgenomen in besluitvormingskaders. “De Noordzee heeft recht op bestaan los van hoe mensen haar gebruiken,” zei ze. “We moeten de bewijslast omdraaien: degenen die nieuwe activiteiten willen, moeten aantonen dat ze geen schade veroorzaken.”
In dit perspectief is de zee geen leeg canvas voor menselijk gebruik, maar een levend systeem met een eigen stem, geschiedenis en rechten. Terwijl de druk op de Noordzee toeneemt, krijgt haar boodschap steeds meer urgentie: windparken breiden zich snel uit en de scheepvaart in het beschermde gebied van de Doggersbank is 44 keer hoger dan in 2012, zei ze.
Waar veel organisaties uitgeput zijn geraakt door de complexiteit en schaal van deze strijd, gaat Stichting Doggerland door. “Er was een tijd dat men de Doggersbank min of meer had opgegeven,” zei Emilie. “Ik besloot: laten we gaan voor maximale impact. Als we ecosystemen kunnen herstellen in de drukste zee ter wereld, kan dat misschien anderen inspireren om ook vol te houden.”
“Ik negeer het verdriet dat ik voel over de achteruitgang niet, want ik geloof dat die emoties mij empathisch maken, en empathie is nodig om voor het leven om ons heen te zorgen,” zei Emilie. “Ik zeg tegen mezelf: misschien is het de honderdste keer dat je je hoofd tegen de muur stoot die uiteindelijk de barst veroorzaakt waardoor het systeem verandert. Natuurherstel kost tijd. Dat is goed. Ik volhard, ik zet mijn tanden erin en laat niet los. Ik werk actief aan hoop.”
Erkenning op een cruciaal moment
Volgens Emilie komt de Bright Award op een beslissend moment, omdat Stichting Doggerland het prijzengeld kan inzetten als cofinanciering voor een grote fondsenaanvraag gericht op het herstel van de Doggersbank.
“Dit soort erkenning geeft niet alleen morele steun, maar helpt ook nieuwe middelen vrij te maken om het werk te doen,” zei Emilie. “Ik ben nog steeds in shock en ontzettend dankbaar. Nederlanders staan erom bekend dat ze gewoon doorgaan, niet klagen en geen erkenning zoeken. Ik ben ongelooflijk dankbaar voor het geweldige nationale en internationale team waarmee ik samenwerk. Het betekent veel voor me dat anderen onze visie, werk en inzet waarderen, en dat ze begrijpen dat de Noordzee het beschermen waard is.”
Deze tekst is geschreven door Monica Schreiber, vertaald uit het Engels en aangepast. Lees het origineel.
